Takie tam o mysim odbiciu od normy i punkcie odniesienia.

 Tak się zastanawiam czasem nad sobą . Niekoniecznie wtedy gdy patrzę w lustro, ale tak ad hoc. Wiem, że w lustrze jest moje odbicie i to co robię w rzeczywistości znajduje tam odzwierciedlenie.

Tymczasem ludzie wokół pokazują swój stan psychiczny w danej chwili ( i odpowiadającą mu w dużej mierze mowę ciała) i czasem też znajduję w nich siebie.  Tyle, że w innej postaci. W ślad za emocją idzie zachowanie, postawa, ton głosu , gestykulacja itd.

 Kiedyś, a było to dawno temu,  to co zobaczyłam w zachowaniu innych -nie spodobało mi się, chociaż zobaczyłam w nich siebie. Co za koszmar, aż złapałam się za głowę. O uciekaniu ze wzrokiem nie wspomnę. Trzeba było się tego pozbyć. Przecież nie będę męczyć się z tym czego nie chcę w sobie mieć! Nie jestem masochistką. Tyle wspominek.

 Problem z innymi pojawia się wtedy gdy ktoś działa na nas jak przysłowiowa płachta na byka i nie można z tym nic zrobić. Unikamy, chodzimy swoimi ścieżkami, a tu nic. Jak nie ten, to ta, albo to i ciągle wyłazi na wierzch  ta sama irytująca nas cecha. Jak nie ludzie, to nawet domowe zwierze jest w stanie pokazać nasze wypielęgnowane z miłością i wygłaskane przez lata odbicie od normy zwane potocznie wadą , które jak mysz siedzi cicho pod miotłą ( lub w norce) i czeka na swój wielki dzień / sytuację, by wychynąć nosa i uszczknąć coś dla siebie z negatywnych emocji.

Wielu ludzi nie umie dostrzec i odnaleźć w innych siebie lub neguje określone zachowania, nie zastanawiając się nad tym, że w jakimś stopniu ktoś stanowi nasze "psychiczne" odbicie. Masakra.

A przecież w momencie gdy dokonujemy  jakiejś zmiany w sobie - to nagle przestajemy spotykać określone osobowości. Jak ręką odjął znikają upierdliwe znajomości ( lub mamy siłę być asertywni) wyprowadzające człowieka z równowagi i nastaje  upragniony błogi spokój. Albo jeszcze lepiej- wkurzająca kiedyś relacja przybiera całkiem inny kształt i może nawet być całkiem do rzeczy i sympatycznie.

 Oj, prawdę powiedział ten, kto stwierdził, że "najbardziej irytują nas u innych nasze własne wady" . Przecież to są te poszukiwane odbicia/odchylenia od normy... Naszej własnej,  wewnętrznej i indywidualnej wartości samej w sobie. Niezbędny i poszukiwany punkt odniesienia. Norma.

Ps. Wpis powstał pod wpływem przeczytanych dzisiaj postów u  © Artbook  https://skladliteracki.blogspot.com/