A nie, zapytam jeszcze sąsiadów...o prasę podręczną....
Nie wiem jak inni, ale od lat obserwuję u siebie zmiany. Nie tylko te w psyche, ale i fizyczne. Z jednej strony to przykre, że im bardziej człowiek jest udupiony we własnym odczuciu i się z tego wyciągnie w jakiś sposób, tym bardziej rośnie jego poczucie wartości. Oczywiście w momencie gdy występował jego niedobór lub było mocno zachwiane( nie zawiane!). A ponieważ wszystko ma swój cień więc ta miła pewność siebie kryje w sobie też arogancję, butę czy inne ekstrawagancje wykraczające poza ziemskie granice.
Żeby dowartościować się w jakiś przyjemny sposób stosuje się różne metody: żartowanie, posiadanie pasji, realizowanie się w czymś co się lubi. Słowem kluczem jest tu ...realizowanie się, a nie sprawdzanie się...Szkoda tylko, że często dopiero z wiekiem przychodzi opamiętanie, kiedy jest już za późno na nowy początek.
Babcia podejrzewa, jak część osób w wieku przedśmiertnym, że najgorsze ma już za sobą, więc perspektywa wieczoności nie jest tak przerażająca, dlatego wyzwoliła wreszcie ,,twórczego ducha,,, który domagał się ,,przyjścia na świat,,. Ile w Nim arogancji, pewności siebie , ekstrawagancji, humoru i poczucia własnej wartości? - ocena jest kwestią odbiorcy. Bo babcia i tak ma swoją- dla siebie: ,,muszę uważać żeby nie popaść w samouwielbienie,,!
Jak na babcię przystało, u mnie dzieje się na odwrót. Oczy zamykają mi się o 21.30, apetyt dopisuje. Dopiero po świętach zaczęłam funkcjonować wg. czasu wiosennego, co oznacza że nastąpiło przesilenie. Wstaję tj.budzę się wreszcie o normalnej porze ok. 5-tej lub 5.30 i nie mam oporów żeby wstać. A było z tym ciężko- taka byłam zdołowana.
Nowy tydzień rozpoczęłam od wielkiego sprzątania u ptaszków i na balkonowym wybiegu. Młodzież papuzia, która obrosła w piórka, za chwilę będzie uczyć się latać i wszelkie szpary między meblami a ścianą oraz kąty trzeba zabezpieczyć, coby nie szarpać się z meblami. Dlatego właśnie dokonałam przeprowadzki kanap między pokojami.
Ustatysfakcjonowana porannym ogarnięciem od razu poczułam się lepiej i psychicznie i fizycznie, bo zabierałam się do tego jak pies do jeża. Ale poszło jak z płatka....najwidoczniej Czas mi sprzyja....
Kto chce niechaj wierzy, a kto chce niech nie wierzy.....
Są takie momenty, kiedy odechciewa mi sie prowadzenia bloga. Czucie i wiara....o której wspominało wielu poetów- to z jednej strony ,,błogosławieństwo,, , a z drugiej ,,przekleństwo,,. Starcie miłych wibracji z ich przeciwieństwem.....wymaga energetycznego wysiłku, a potem odbudowania nadszarpniętych zasobów. Perpetuum mobile tu nie działa....
Dzisiaj doszłam do odkrywczego wniosku, dlaczego też mogę powiedzieć , że życie jest gówniane. Po pierwsze- odchowanie dzieci- wiąże się z okresem pieluszkowym, potem okazuje się, że człowiek z różnych powodów wdeptuje w gówno. To przysłowiowe i namacalne, np. pod butem lub problematyczną sytuację.Czas posiadania zwierzatek też można nazwać ,,gównianym okresem,, z wiadomych względów.Przy ptaszkach- babranie się z odchodami, to chleb codzienny, a potem to wiadomo- robi się pod siebie, gdy brak sił by dostać się do właściwej ,,dziury,,. Także śmiało można powiedzieć, że wiadomo z czym wiąże się życie. Albo się człowiek śmieje, albo płacze, zaciskając zęby lub rozszczelniając żuchwę.Wszystko zależy od aktualnego samopoczucia i podejścia do sytuacji.
Także bawmy sie lub płaczmy lub nic z tego....
Kurcze, co tam założenia, jaki tam ambitny/ prostacki tekst na bloga- skoro mam Wenę,, na milczenie,,?
Zakładać to sobie mogę wiele, ale ki diabeł, żebym miała hamować to co ciśnie się na usta , ale w innej formie..... wyrazu? Ani myślę się ograniczać na ,,stare lata,,...
Obiecałam sobie, że następne arcydzieła twórczości domowej poprę jakimś konkretnym wpisem. Sytuacja, która przedświątecznie mnie zestresowała- okazała się strzałem w stopę i dlatego mogę mieć pretensję do siebie o pustaka, który wystrzelił. Było, minęło, więc wydatki dodatkowe odeszły w niepamięć, a sytuacja poszła w kąt zapomnienia. Zrelaksowana poświątecznie mogłam zatem sobie poużywać w Art Journalu, mniej lub bardziej okazale, dowcipnie czy gustownie:
To były ciężkie dni...mimo tego, że świąteczne. Doszło niezaplanowane i czas wcale nie stanął w miejscu , chociaż chwilowo by mógł. W ramach odmóżdżania- po wysiłku umysłowym jaki poczyniłam podczas przygotowania niedzielnego śniadania ( 2h)- po południu poskakałam po kanałach Tv. Poniedziałek upłynął mi całkiem spokojnie , bo cóż mogloby się wydarzyć podczas jeżdżenia z kanapami między pokojami? Oczywiście, że nic prócz spalenia kalorii , gdy przeprowadzkę zakończyła jazda na mopie.
Nie obyło sie też bez myślenia o aktualnych wydarzeniach, a stąd to już tylko maly krok do różnych sprzętowych aktualizacji.
A z tą aktualizacją to mam w ogóle ciagle jakieś lęki. A to że stracę jakieś ulubione funkcje w urządzeniu, a to że coś będzie blokowało coś innego, albo będzie inna procedura dostępu, albo że system będzie w ogóle niewydolny i trzeba będzie porzucić stare , ulubione i znane , i przenieść się na nowe, oczywiście uboższe , ale za to za wiekszą cenę, jak na rozwój cywilizacyjny przystało, itd.
Gdy ten mol mnie już dopadł, to pomyślalam o sobie...Czy jest sens aktualizować własny twardy dysk/ mózg, a jeżeli tak- to do którego momentu? Bo może z tą naszą głową to też tak jest, że co aktualizacja- to gorszy odbiór rzeczywistości, a i z przetwarzaniem docierających do nas informacji robi się kiepsko . Ograniczona pojemność indywidualna mózgu też nie będzie sprzyjać wchłanianiu wszystkiego co by się chciało pojąć, bo do tego system mamy....przestarzały. Wszak pesel swoje wie.
A jak weźmie się jeszcze pod uwagę te lata spędzone na wkuwaniu np.wierszy, pacierzy, regulaminów itp. wiedzy na pamięć? A teksty ulubionych utworów? Tyle osobistej pamięci RAM zajętej przez ........................(tu można wstawić sobie pasujące słowo), że w wieku zwanym ,,dziadkowym,, pozostaje tylko wspominać, klikać i usuwać do kosza zbędne pliki z umysłu, coby zrobić miejsce na kolejny dzień doświadczeń życiowych....Wszak zewnętrznego dysku z dodatkową człowieczą pamięcią sobie nie dokupimy..., A już na pewno sami sobie nie podłączymy .
W ramach więc oczyszczania własnego systemu postanowiłam wczorajszy dzień poświęcić na usunięciu nagromadzonej historii przeglądania życia ( z czasu nieokreślonego żadną umową) i podpiętych pod te strony ciasteczek. I wyszło mi to:
Zbiera mi się, zbiera, ale póki co to zamiast zabrać się za zaległy wpis o grzybni i znaczeniu grzybów, realizuję się plastycznie. Zmotywowana dziełem Jotki ( Uwaga! Sztuka-https://paniodbiblioteki.blogspot.com/2025/04/podpowiedz.html?m=1) popełniłam własną ponadwymiarową stronę, na osobnej karcie:
Do dzisiejszego dnia przygotowalam się skrupulatnie. Ni w 5 ni w 9 -więć zebrało mi się wczoraj do uporządkowania balkonu. Wieczorem pozwoliłam sobie na kolczasty plastikowy masaż stóp i jak na spracowaną babcię przystało- obiadokolację iście przedświąteczną.
Chcąc zaskoczyć siebie w twórczości dziecięcej-pożyczyłam od wnuczki dwie kształtne linijki . Wykorzystałam oczywiście tylko część możliwości. Od razu odmłodniałam....
W ramach łapania oddechu przez uklad kostny i mięśniowy, po nadprogramowym wysiłku, dotleniona we właściwy sposób -przystapiłam do wykonania kartek świątecznych. Życzenia na dwóch pozostałych- dopiszę potem. Wymagają zastnowienia. Koperty specjalne( z lekkim połyskiem, a jako środek- wykorzystałam tekturkę z ładnego opakowania ( nr.3), gładką planszę do wyklejanek z ksiązki dla dzieci.( nr.1) i podkład tekturowy pod naklejki( nr.2)- fragment z kwiatuszkami.
Kartki wyszły tak:
1. Tył
3.
Antydzieła, to babciny wymysł oznaczający dzieła traktujące ( dla babci) o czymś co zostało sklasyfikowane jako starożytność czyli antyk.A sprawy łóżkowe i gotowania dla dwojga, łącznie z rywalizacją o palmę pierszeństwa pt.,,kto ma rację,, za takie uważam. W moim życiu. Użeranie się z kimś - to nie moja bajka. :-)
