Podbój kosmosu z ziemskiej perspektywy.

 W zasadzie poprzedni post powinien mieć tytuł " Technologia wiary czyli również o źródle twórczej weny""..., ale niech już pozostanie w pierwotnej wersji. Tym razem, kontynuując iskrzący i energetyczny temat nawiążę  do stwierdzenia, że mikrokosmos to odzwierciedlenie makrokosmosu( i na odwrót ). 

Obraz rozgwieżdżonego nieba  wygląda jak odbicie lustrzane ludzkich Iskierek. Jedne są bliżej, a inne dalej od człowieka ( ziemi). Giną i rodzą się na nowo , wybuchają, zapadają w sobie , tworzą odrębne galaktyki grupując się jak ludzie w określonej przestrzeni ( nie tylko zawodowej ) . Podobieństwa  można by było mnożyć. 

Mity o bogach, którzy zeszli na ziemię i połączyli  z ludźmi zdają się potwierdzać wojownicy wszelkiej maści walczący nie tylko w ringu, ale i w życiu codziennym. Badacze wszelkiej maści, artyści, i inne  grupy zawodowe, zdają się być potomkami kontynuującymi tradycje rodzinne, ale nie te ziemskie, ale pochodzące ze wspomnianego mitycznego Nieba. Dlatego mamy na ziemi do czynienia z ludźmi z powołaniem, albo po prostu wykonujących jakiś wyuczony zawód ( bez wewnętrznego połączenia z własnym Niebem) ale pozwalający utrzymać się przy życiu. Bez tej Iskry ( bożej - jak to popularnie się mówi). 

Podbój kosmosu, z tej perspektywy, może zatem wyglądać zupełnie inaczej. Chodzi o dotarcie do własnej gwiazdy( Iskierki na niebie), ale tu na Ziemi.