Z poradnika kuchmistrza czyli jak skremować szpinak.

 Tyle czasu mnie nie było, że prawie zapomniałam jak się poruszać po bloggerze. Na szczęście prawie robi różnicę. Wróciłam , oczywiście, nie bez czegoś/niczego czyli ze świeżo wydłubaną z zupy szpinakowej -złotą myślą:

,,Życie jest jak master chef. Ciągle nas próbuje.,,

Do odkrycia owej wspaniałości dotarłam metodą prób i błędów. Zakupiłam wielokrotnie szpinak, którego listki wtranżoliłam/skonsumowałam w kolejnych surówkach/ sałatkach. Pomna zasady ,,zero odpadów,, na miejski kompostownik, postanowiłam włóknisto- mięsisto-twardawe łodyżki pokroić, zgromadzić większą ilość i ugotować zupę -krem. Po okresie magazynowania odpowiedniej ilości wrzuciłam do gara zielone pędy oraz posiadane pod ręką warzywa innego rodzaju, dodałam olej rzepakowy, przyprawy do smaku. Po ugotowaniu, wszystko ....?skremowałam czyli zblendowałam.

Zostawiłam gar do ostygnęcia i zupę zapakowałam do lodówki, z myślą, że będzie na tzw. czarną godzinę, kiedy chce mi się zjeść coś ciepłego, ale nie chce się nic robić.

 Kremówka dojrzewała aż do dzisiaj. W czasie konsumpcji nie obyło się bez plucia, zaklinania jedzonej rzeczywistości , klęcia na czym świat stoi. Rozdrobniony przecier, w stylu niemowlęcym, krył w sobie roślinne ości. 

A wszystko to to dlatego, że zamiast zawierzyć mędrca ,,szkiełku i oku,, spróbowałam zjeść coś co nadawało się do wspomnianego plucia, dłubania w szparach zębowych, zaklinania i prze-klęcia. 

Po włożeniu właściwego,tj.przemyślanego wysiłku i wykorzystaniu dostępnych narzędzi kuchennych otrzymałam produkt nadający się w ciemno do spożycia .Już na jutro......

Ale co się nawściekałam na siebie to.... moje!

 Tak powstał wpis o charakterze kulinarnym ze złotą myślą. A raczej zieloną....Wygląda na to, że jeszcze niejeden raz okaże sie, że jestem greenhorn =żółtodziób.

 Hmmmm, cóż za przewrotność lingwistyczna.